حق و باطل

1. وجود باطل، اختصاص به مکان و زمینه‏ خاص ندارد. (کف، هم بر روى سیل سرد و هم بر روى فلزات گداخته ظاهر مى‏شود.) «زبد مثله»
2. سرچشمه باطل، ناخالصى‏هایى است که حقّ و حقیقت بدان آلوده شده است. «یضرب اللَّه الحقّ و الباطل»
3. حقّ و باطل با هم هستند، امّا سرانجام، باطل رفتنى است. «فیذهب جُفاءً»

باطل پوچ است و ماندگار و پایدار نمی‌ماند، چون عناصر بقا در آن نیست. حیات موقت خود را از عوامل خارجی می‌گیرد و تکیه‌گاههای غیرطبیعی دارد. هروقت این عوامل خارجی خلل پذیرفتند، و این تکیه‌گاههای غیرطبیعی پوسیده و سست گردیدند، باطل فرومی‌افتد و پرت می‌گردد. امّا حق از ذات خود عناصر وجود خویش را تکیه و تأمین می‌کند. گاهی هواها و هوس ها و ظروف و شرائط و سلطه‌ها و قدرت ها بر ضد او می‌ایستند و به پیکارش برمی‌خیزند... ولیکن ایستادگی و پایداری و اطمینان به خویشتن حق، نتیجه و فرجام رزم و نبرد را بهره او می‌سازد و بقا و ماندگاری را بپای او تضمین می‌کند. چراکه حق از سوی خدائی است که «حق» را جزو اسب های خود کرده است و او زنده باقی پایداری است که زوال نمی‌پذیرد.

منابع
- قرضاوی، ۱۳۶۰ش، صص ۱۴، ۱۵.
-طباطبایی، ۱۴۱۷ق، ج ۱۴، ص ۲۶۲
-زحیلی، ۱۴۱۸ق، ج ۳۰، ص ۳۹۴

گردآورنده: تیم متفکران نوین مالی